Στο ποδόσφαιρο δεν με ενοχλεί η ήττα αλλά ο τρόπος που μπορεί να έρθει αυτή. Και σήμερα ο τρόπος που έχασε ο ΠΑΟΚ, είναι αποκρουστικός και σε κάνει να σιχαίνεσαι την ώρα και τη στιγμή που πίστεψες σε αυτή την ομάδα. Γράφει ο Σταύρος Κόλκας.
Ναι έχει είκοσι παιχνίδια ακόμη, ναι έχω Ολυμπιακό και ΑΕΚ στη Τούμπα, ναι στο τέλος μπορεί και να πάρω το πρωτάθλημα. Όμως ότι και να συμβεί τότε, σήμερα σιχάθηκα τον εαυτό μου με αυτά που είδα.
Η ΑΕΚ δεν έπαιξε μπάλα, δεν έκανε κάτι το συγκλονιστικό, όμως της βγάζω το καπέλο γιατί είχε τον τρόπο.
Ο ΠΑΟΚ όχι απλά δεν έχει τον τρόπο, αλλά δεν ξέρεις όταν τον βλέπεις τόσο άνευρο και ξενέρωτο, αν η αποβολή του αντιπάλου είναι θετικό ή αρνητικό γεγονός. Αποδείχτηκε αρνητικό.
Ρώτησε ο Λουτσέσκου αν είναι η δικιά μας βλακεία ή η εξυπνάδα της ΑΕΚ. Εννοείται είναι η δικιά μας βλακεία. Η ΑΕΚ έκανε τα αυτονόητα που κάνουν όλες οι ομάδες όταν μένουν στην έδρα τους με παίκτη λιγότερο.
Δημιούργησε τεχνητή ένταση, έβαλε την κερκίδα στο παιχνίδι, πίεσε τον διαιτητή, κυνήγησε την τύχη της και αυτή την ευνόησε με την κόντρα στο γκολ.
Ο ΠΑΟΚ τι έκανε είναι το ερώτημα. Που έμεινε ο αντίπαλος με παίκτη λιγότερο και έχασε ο ΠΑΟΚ την συγκέντρωσή του; Που δεν έκανε φάση 28 λεπτά με παίκτη παραπάνω; Που άλλαξε μία φορά σωστά και γρήγορα την μπάλα για 90 λεπτά; Ομάδα 30 εκατ ευρώ.
Δεν παίζουν τα λεφτά μπάλα και αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Όμως δεν μπορώ να δεχτώ αυτή τη νοοτροπία σε καμία των περιπτώσεων. Όσα λεφτά και να ρίξεις, η επαρχιώτικη νοοτροπία δεν φεύγει από πάνω σου όσο είσαι ένας μηχανισμός άνευρος και ξενέρωτος.
Δύο είναι οι φάσεις που με έκαναν έξαλλο. Η δεύτερη κάρτα του Ζαμπράνο που δεν υπάρχει κανένας λόγος να υπάρξει και ο τρόπος που βάζει το πόδι του ο Πρίγιοβιτς στο 86΄, λες και παίζουμε πέντε επί πέντε στο σχολείο.
Δεν προσωποποιώ το θέμα για να μη μπερδευτούμε. Το θέμα δεν είναι του Ζαμπράνο και του Πρίγιοβιτς. Είναι όλων.
Από τον Λουτσέσκου που επιμένει σε ένα πλάνο ανενεργό στα εκτός έδρας, με τον Πρίγιοβιτς στη κορυφή και τον ΠΑΟΚ να παίζει με δέκα. Προφανώς το καταλάβανε άπαντες όταν δεν υπήρξε καμία διαφορά στον αγωνιστικό χώρο όταν αποβλήθηκε ο Αραούχο. Όποιος βλέπει τον ΠΑΟΚ όμως, κατανοεί πως αυτό που γράφω από το καλοκαίρι, είναι μία πραγματικότητα.
Εδώ δεν είμαστε για να παίξουμε, ούτε έχουμε συμπάθειες και αντιπάθειες. Ο μέτριος Λιβάγια, κάνει πενήντα δουλειές παραπάνω μέσα στο γήπεδο. Εδώ είμαστε για να δούμε πως ο ΠΑΟΚ θα πάρει το πρωτάθλημα. Και όταν σε δείγμα πέντε αγώνων έχω ένα εκτός έδρας γκολ από το δεξί μου μπακ, δεν είναι μόνο θέμα κακής νοοτροπίας, είναι θέμα έλλειψης χαρακτηριστικών.
Δεν έχω ταχύτητα, δεν έχω παιχνίδι με πλάτη, δεν έχω κίνηση, δεν έχω τίποτα. Ναι, δεν είναι ο Πρίγιοβιτς το πρόβλημα μόνο, αλλά είναι αυτό που βγάζει μάτια.
Και για αυτό δεν φταίει σίγουρα ο Σέρβος. Φταίει ο Ρουμάνος που δεν κατανοεί το πόσο σημαντικό είναι για την ομάδα, να μην υπάρχει σημείο αναφοράς στην επίθεση.
Είναι και το διάβασμα του αγώνα. Ας μου βρει κάποιος πόσες τελικές έχει απέναντι στην άμυνα της ΑΕΚ ο Πρίγιοβιτς. Ας μετρήσει επίσης πόσες φορές κατέβασε με πλάτη τη μπάλα ο Λιβάγια σήμερα και πόσες ο δικός μας.
Και ενώ ζούμε ότι ζούμε, δεν έχει δουλευτεί τίποτα για πλαν Β. Αφού δεν τραβάει, είναι σαφές, γιατί πρέπει να το βλέπουμε συνεχώς; Και το είδαμε στα δύο παιχνίδια που όλοι αντιλαμβανόμασταν, πως δεν πρέπει. Με Ολυμπιακό και ΑΕΚ. Στα μη ντέρμπι, ίσως και να μη στοιχίσει. Αλλά πάντα με το ίσως αρκετά πιθανό.
Προσπαθώ καιρό τώρα να μην είμαι άδικος με τον Λουτσέσκου. Όμως θα πρέπει να κάνει κάτι και αυτός για τον εαυτό του και την ομάδα.
Κάνουμε τόσο καιρό κουβέντα για το πόσο σημαντικό είναι να γίνει η ομάδα γκρουπ. Να αντιδρά σωστά μέσα στο παιχνίδι. Το αντιδρώ σωστά έχει μέσα και την πονηριά, σαν αυτή του Μπακασέτα που εκβίασε την κόκκινη στον Μπίσεσβαρ. Σαν τους δώδεκα τραυματισμούς του Ανέστη που έφαγε δέκα αγωνιστικά λεπτά. Η ΑΕΚ δεν είχε πρόβλημα να ξεφτιλιστεί αρκεί να κάνει τη δουλειά της. Καθυστερήσεις, τα μπολ μπόι εξαφανισμένα, δέκα τεχνητές κρίσεις την ώρα του αγώνα, εκβίαζε για κάρτες. Τώρα όμως είναι καβάλα στο άλογο. Κέρδισε. Κανένας δεν κοιτά όλα τα παραπάνω.
Οι δικοί μας κοιτούσαν τι ωραία το κάνουν οι άλλοι. Μη τυχόν και τσαλακωθούν λίγο. Μη χαλάσει το δημόσιο προφίλ τους.
Αυτό χρεώνω στον Λουτσέσκου. Ότι δεν έχει καταφέρει να περάσει στην ομάδα το ότι κάνουμε ότι πρέπει για να κερδίσουμε, κόντρα ακόμη και στην εικόνα μας. Ότι η νίκη είναι ο αυτοσκοπός και όχι να παρουσιάσουμε μία παράσταση που μπορεί να μας εξασφαλίσει ένα ανούσιο χειροκρότημα του επαρχιώτη που έδωσε μία μάχη αλλά δεν τα κατάφερε.
Και εγώ άλλον Λουτσέσκου θυμάμαι στη Ξάνθη. Πιο νευρικό με την καλή έννοια, πιο αποφασιστικό. Αν δεν μπορεί να είναι ο εαυτός του, άρα επιβεβαιώνει πως δεν μπορεί να αλλάξει επίπεδο. Μάλλον και αυτός δεν θέλει να τσαλακωθεί.
Τι κάνουμε από εδώ και πέρα; Σε πρώτη φάση κοιτάμε γιατί αυτό το γκρουπ είναι ατσαλάκωτο. Γιατί δεν νιώθει πραγματικά αυτό που θέλουμε όλοι; Ποιος θα τους το περάσει; Αρκεί ένας ή χρειάζονται δέκα;
Πραγματικά στο μυαλό μου έχω δεκάδες πράγματα. Και εννοείται πως αυτή η ήττα δεν είναι καταδικαστική. Όμως ο τρόπος της σε κάνει να αναρωτιέσαι αν υπάρχει 1% πιθανότητα, να κερδίσουν αυτοί οι άνθρωποι παιχνίδι ειδικών συνθηκών.
Γιατί τέτοιο δεν κέρδισαν κανένα μέχρι τώρα.